Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ειρήνη. Η Ειρήνη ήξερε να ζωγραφίζει πολύ καλά. Μια ημέρα έκανε σε ένα πολύ μεγάλο χαρτί μια ζωντανή ζωγραφιά. Και τι εννοούμε ζωντανή; Ήταν τόσο ζωντανή σαν να ήταν αληθινή. Αυτή τη ζωγραφιά την είχε πάει σε σχολεία, παιδικές χαρές και σε σπίτια πολλά. Την είχαν δει πολλοί άνθρωποι και όλοι της έλεγαν ότι τη θέλουν δική τους. Η Ειρήνη όμως έλεγε ότι η συγκεκριμένη ζωγραφιά θα παρέμενε για πάντα στα χέρια της. Ήταν μια μοναδική ζωγραφιά σε όλον το κόσμο. Δεν υπήρχε καλύτερη ζωγραφιά από αυτήν σε οποιαδήποτε χώρα.
Λοιπόν, τι είχε άραγε αυτή η ζωγραφιά και ήταν τόσο μοναδική; Πολύχρωμοι και μεγάλοι ουρανοξύστες με πλήθος ανθρώπων και πολλά καταστήματα συνέθεταν αυτή τη ζωγραφιά. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η ζωγραφιά ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Για να μπορέσετε να καταλάβετε πόσο ψηλή ήταν η συγκεκριμένη ζωγραφιά πρέπει να σας πω ότι ήταν ψηλότερη από τον πύργο του Άιφελ και σε φάρδος όσο είναι όλη η Γερμανία. Ό,τι καιρό έκανε στην πραγματικότητα είχε και στη ζωγραφιά.
Μια ημέρα που η Ειρήνη διάβαζε στο δωμάτιο της άκουσε περίεργους θορύβους. Κόρνες από αυτοκίνητα, φωνές ανθρώπων, αέρας δυνατός να φυσάει, γενικώς ένας χαμός. Κοιτάει έξω από το παράθυρο του δωματίου της και παρατηρεί ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος, κανένα αυτοκίνητο και καθόλου αέρας. Νόμιζε ότι απλά φαντάστηκε όλους αυτούς τους ήχους και συνέχισε το διάβασμά της. Δεν πρόλαβαν να περάσουν πέντε λεπτά και ξανά τα ίδια. Φωνές, κόρνες και βουητό από τον αέρα. Ξαφνικά γυρνάει προς τη ζωγραφιά και τι να δει; Η ζωγραφιά άρχισε να ζωντανεύει για αυτό το λόγο η Ειρήνη μπορούσε να μιλήσει σε μικρούς και μεγάλους που βρισκόντουσαν μέσα σε αυτή. Ήταν κάτι απίστευτο, όλοι αυτοί μέσα στη ζωγραφιά μπορούσαν να κάνουν ότι κάνει ένας αληθινός άνθρωπος, κουνιόντουσαν και μιλούσαν.
Η Ειρήνη σηκώθηκε με μιας από το γραφείο της διότι ένα κοριτσάκι με καστανά μαλλιά και με ένα πολύ όμορφο ροζ φορεματάκι της φωνάζει με την ψηλή φωνούλα της «έλα να διασκεδάσεις μαζί μας!». Στην αρχή η Ειρήνη φοβήθηκε πάρα πολύ και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Σκέφτηκε να φωνάξει τους γονείς της. Τελικά, έδωσε το χέρι της στο κοριτσάκι και με μιας βρέθηκε και αυτή μέσα στη ζωγραφιά.
Άρχισε να περπατά μαζί με το μικρό κορίτσι που αποκάλυψε στην Ειρήνη ότι την έλεγαν Τριανταφυλλένια. Εκείνη τη στιγμή η Ειρήνη φωνάζει έκπληκτη: «Μα τι ωραίο όνομα είναι αυτό!».
Αφού την ευχαρίστησε πολύ για τα καλά της λόγια την έπιασε από το χέρι και της είπε ότι θέλει να την πάει στο πιο όμορφο σπίτι μακριά από τη βοή της πόλης και εννοείται μακριά από αυτούς του πολύ ψηλούς ουρανοξύστες που είχε ζωγραφίσει η Ειρήνη και φόβιζαν πάρα πολύ την Τριανταφυλλένια.
Άρχισαν να περπατούν και να συζητούν. Ύστερα από μια εξαντλητική πεζοπορία έφτασαν σε αυτό το υπέροχο σπίτι. Ήταν ροζ όλοι οι τοίχοι όπως αρέσει πάρα πολύ στην τριανταφυλλένια αλλά και τι σύμπτωση… Το ροζ είναι το αγαπημένο χρώμα της Ειρήνης. Αφού έκαναν 2-3 βόλτες γύρω από το σπίτι για να θαυμάσουν την ομορφιά του, άνοιξαν επιτέλους την πόρτα και μπήκαν μέσα. Όλα ήταν τόσο όμορφα και τόσο ροζ.
Το βλέμμα όμως της Ειρήνης έπεσε αμέσως πάνω στις δύο μικρές και ροζ πολυθρόνες που υπήρχαν εκεί. Στην Τριανταφυλένια έκαναν όμως μεγάλη εντύπωση τα στολίδια που υπήρχαν κρεμασμένα στο ταβάνι του σπιτιού. Όμορφες καρδούλες, χρυσά αστεράκια και πολύχρωμα λαμπάκια.
Ανοίγουν την πόρτα ενός δωματίου, γουρλώνουν και οι δύο τα λαμπερά τους ματάκια και τι να δουν; Ένας πράσινο γλυκό βατραχάκι. Η Τριανταφυλλένια έτρεξε αμέσως να τον χαδέψει αλλά δεν ήταν τελικά τόσο αθώο το βατραχάκι. Προτού να ακουμπήσει η τριανταφυλλένια το χέρι της βλέπει τα μεγάλα του δόντια. Εκείνη τη στιγμή το γλυκό πράσινο βατραχάκι μετατρέπεται σε έναν τεράστιο μαύρο άσχημο βάτραχο. Μόλις η Ειρήνη είδε αυτό το περιστατικό, έβγαλε από την τσέπη της το αγαπημένο της ροζ πινέλο με τα glitter και «έσβησε» αμέσως τον βάτραχο. Η Τριανταφυλλένια έτρεξε προς το μέρος της Ειρήνης και την έκανε μια μεγάλη αγκαλιά. Σιγά σιγά, η νύχτα ερχόταν και τα κορίτσια όπως ήταν κουρασμένα ξάπλωσαν σε έναν καναπέ που βρήκαν μέσα στο σαλόνι και αποκοιμήθηκαν.
Η Ειρήνη μόλις ξύπνησε βρέθηκε με μιας στο δωμάτιο της και η μαμά της, της έδωσε ένα μεγάλο φιλί με μια πολύ όμορφη καληνύχτα…
Καληνύχτα μαμά...
Κείμενο: Ειρήνη Μαστοράκου
Εικόνες: Pixabay / Ειρήνη Μαστοράκου
Η ζωγραφιά που ζωντάνεψε