Μια φορά κι έναν καιρό, σ' έναν μακρινό πλανήτη που τον έλεγαν Κακάτσα, υπήρχε μια όμορφη χώρα, η Κακατσοχώρα. Οι κάτοικοι της ζούσαν ελεύθερα και ο μοναδικός κανόνας ήταν απλός: όλοι έπρεπε να είναι ο εαυτός τους. Αυτόν τον κανόνα είχε θεσπίσει η πριγκίπισσα Καλλιρόη, μια ξεχωριστή κοπέλα με λεπτά καστανά μαλλιά που έφταναν μέχρι τη μέση, μεγάλα μαύρα μάτια που έμοιαζαν σαν να κρύβουν το σύμπαν, και ένα χαμόγελο τόσο ζεστό που γέμιζε ζωή όλο τον κόσμο γύρω της.
Από τότε που ήταν μικρή, η Καλλιρόη ξεχώριζε για το πείσμα, την υπομονή και την κατανόησή της. Είχε πάντα πολύ χιούμορ και ήταν γεμάτη ζωντάνια, κάνοντας όλους γύρω της να γελούν με τα αστεία της και τις σκανταλιές της. Μια μέρα, όταν ήταν πέντε χρονών, σκέφτηκε να φτιάξει ένα "κάστρο" από μαξιλάρια στο σαλόνι του παλατιού. Σκαρφάλωσε στην κορυφή γεμάτη ενθουσιασμό και αναφώνησε: «Είμαι η βασίλισσα του κάστρου!». Όμως, ξαφνικά, τα μαξιλάρια άρχισαν να γλιστρούν, κι εκείνη έπεσε με πάταγο κάτω. Οι γονείς της έτρεξαν ανήσυχοι, αλλά η Καλλιρόη άρχισε να γελάει δυνατά και τους καθησύχασε: «Μην ανησυχείτε! Τα μαξιλάρια είναι πιο μαλακά απ’ ό,τι φαίνονται!». Η αφοβία και το χιούμορ της τους έκανε να γελάσουν κι εκείνοι, και κατάλαβαν ότι η κόρη τους θα ήταν πάντα γεμάτη ζωντάνια και αισιοδοξία.
Καθώς μεγάλωνε, η Καλλιρόη έγινε ακόμα πιο αποφασιστική. Δεν της άρεσε να βλέπει τους ανθρώπους να κρύβουν τον αληθινό τους εαυτό. Κάθε φορά που κάποιος την πλησίαζε με μάσκα ή προσποιούμενος κάτι άλλο, εκείνη με υπομονή και κατανόηση προσπαθούσε να τον ενθαρρύνει να είναι αυθεντικός. Όμως, ήξερε πως όταν ερχόταν η ώρα να γίνει πριγκίπισσα, θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να αλλάξει πραγματικά τον κόσμο.
Πριν τη στέψη της, υπήρχε μια δοκιμασία, όπως συνηθιζόταν στους βασιλικούς οίκους της Κακατσοχώρας. Η δοκιμασία αυτή θα έδειχνε αν η Καλλιρόη είχε την αποφασιστικότητα και τη θέληση να κυβερνήσει με σοφία και αλήθεια. Οι σύμβουλοι της ζήτησαν να φέρει από το δάσος ένα σπάνιο λουλούδι που άνθιζε μόνο μία φορά το χρόνο, κάτω από το φως της πανσελήνου. Ήταν μια δύσκολη αποστολή, γιατί το μονοπάτι προς το δάσος ήταν στενό και γεμάτο εμπόδια. Όμως η Καλλιρόη, με το πείσμα και την υπομονή της, δεν το έβαλε κάτω. Περπάτησε όλη νύχτα, σκαρφάλωσε σε πέτρες και πέρασε μέσα από πυκνά φυλλώματα, μέχρι που έφτασε στο μαγικό λουλούδι. Το έκοψε με προσοχή και το έφερε πίσω στο παλάτι, δείχνοντας σε όλους πως η αποφασιστικότητα και η θέληση μπορούν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία.
Η μεγάλη μέρα της στέψης πλησίαζε, και η Καλλιρόη ήταν γεμάτη χαρά και ανυπομονησία. Όμως, το βράδυ πριν τη στέψη, ένιωθε άγχος. Κλειδώθηκε στο δωμάτιό της και κοίταξε τα αγαπημένα της πράγματα: τις ζωγραφιές, τα βιβλία και τα πινέλα της. Είχε ακόμα και τα αγαπημένα της γλυκά – εκείνα τα μικρά, ροζ κέικ με τη γλυκιά, ζαχαρένια γεύση. Αυτά πάντα της έδιναν χαρά! Σκεπτόμενη το χιούμορ και την καλοσύνη της, συνειδητοποίησε τι έπρεπε να κάνει. «Θα πω σε όλους να είναι ο εαυτός τους!» αναφώνησε με χαμόγελο.
Την επόμενη μέρα, μετά τη στέψη, βγήκε στην κεντρική πλατεία. Με το χαμόγελο που όλοι γνώριζαν και αγαπούσαν, είπε στους κατοίκους της Κακατσοχώρας: «Ο μοναδικός κανόνας από εδώ και πέρα είναι να είστε ο εαυτός σας! Κανένας δεν θα αλλάξει για κανέναν. Μόνο έτσι θα βρούμε την ευτυχία μας!». Στην αρχή, οι κάτοικοι ξαφνιάστηκαν. Κάποιοι φοβήθηκαν γιατί δεν ήταν συνηθισμένοι να δείχνουν τον αληθινό τους εαυτό. Αλλά η Καλλιρόη, με κατανόηση και αποφασιστικότητα, τους ξαναείπε: «Μη φοβάστε! Όταν είστε ο πραγματικός σας εαυτός, θα βρείτε την αληθινή χαρά και τον δρόμο σας!»
Και έτσι, με το χαμόγελο και το χιούμορ της, κατάφερε να αλλάξει την καρδιά όλων. Οι άνθρωποι της Κακατσοχώρας άρχισαν να ζουν με αλήθεια και ειλικρίνεια, γεμάτοι χαρά. Η πριγκίπισσα Καλλιρόη έγινε το παράδειγμα για όλους: με το πείσμα της, την υπομονή της και την αγάπη της για τους ανθρώπους, έδειξε πως ο κόσμος γίνεται καλύτερος όταν είμαστε αυτό που πραγματικά νιώθουμε.
Και από τότε, η Κακατσοχώρα έγινε γνωστή ως η χώρα όπου όλοι ζούσαν αληθινοί, ευτυχισμένοι και γεμάτοι χιούμορ. Και η πριγκίπισσα Καλλιρόη, με τα μεγάλα μαύρα μάτια και το χαμόγελό της, έμεινε για πάντα στην καρδιά των ανθρώπων.
Κείμενο: Γιώργος Αλιμπέρτης
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια